Letter from Myanmar

Dear My Friend,

My parents are NLD and I was member of DPNS in 1988. It seems that
being part of the opposition is in my genes and in my blood. I was
greatly disappointed by the decision of the NLD to boycott the
elections, although I understand the emotional and political stand of
this very difficult decision. Nonetheless, I will stand behind the
lady throughout my life, she is my only hero. I have never seen
someone like her in my life. Her honesty, beliefs, stands, scarifies,
braveness, and courage for this country is second to none. She is the
great national hero of our age and she will always be our national
hero no matter who says what. But she has been isolated from ordinary
people for such a long time; I do not think she can make the right
decisions from so long an exile in her home.

I think the NLD made a big mistake because no one in Burma can come
out on the street and demonstrate for them, since they are not
engaging in the political process. Of course the entire process is
corrupt but still we must work with it from the inside, not by
isolating ourselves from it. I wish some NLD members could be in
Parliament and speak out against the unfairness of this regime. I know
that people would be behind any Parliament member who would bravely
speak out for lawfulness, fairness and to change the constitution. Now
no member of the NLD can possibly be in parliament so there will only
be pro regime thugs and I no longer see the end of the Than Shwe era.
I think we have lost NLD forever. Forgetful Burmese may not remember
half of NLD in three years. It’s a terrible development.


After 20 years of standing with the opposition, I realize that the
future of this country is going nowhere. My country is still a slave
pool for neighboring states, and people die unnecessarily of easily
curable diseases. Fifty percent of people die half way through their
life span, and the younger generation is trying to leave this country.
Corruption is worsening each day. This military regime is the worst of
my lifetime and if I could I would end it with a blink of my eye, but
this will not happen. The opposition, including me, within Burma or in
exile has failed to bring freedom to this country in 20 years.

This failure makes me realize it is time to evolve. I was pro
sanctions for many years but now I have great doubts that sanctions
can ever achieve freedom for Burma. If the regime does nothing for
this country and people of this country have no means to fight them
back, the best way for us would be lifting the sanction. It’s the
only humanitarian thing to do.

I used to blindly say NO to anything this regime stood for, and always
sided with the NLD. But I now accept that sanctions are only hurting
the ordinary Burmese people, not the government. I now know changes
will come only when enough educated people with enough opportunities
exist in my country. In order to get enough education and enough
opportunities to the Burmese people, to change this country in 5-10
years, what we now need is the lifting of sanctions. I no longer want
to waste precious time and opportunity.

We should all consider whether the waste of lives and opportunities in
Burma are not only the fault of the regime, but that the world body is
also to blame. In order to evolve we must join the world body. We all
know that the real changing force is inside the country, that it will
come from the people, and the rest of the world should give us equal
opportunities by lifting sanctions. This will bring about change in
the shortest possible time frame.

I know you love this country, and the innocent, friendly people of
Burma. I greatly respect the work you have done for us so far. I hope
you will do everything in your power to help us change.

Your beloved friend!

အခ်စ္

သူမကို ခ်စ္မိေနၿပီမွန္း က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ။ ဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး အယင္တစ္ေယာက္တုန္းကလဲ ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုတစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္သူရိွေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ အခုထက္ထိ ထုိတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္က အရင္းႏီွးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ အျဖစ္ ဆက္ရိွေနသည္။ ဒါပဲ ေကာင္းပါသည္။

x x x x x x

အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ က်ေနာ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ သိပ္မတက္ၾကြေတာ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလး ငါးႏွစ္ကဆို ဒီလို ကိစၥၥမ်ိဳး ေတြ႕ၾကံဳလာယင္ ခံစားျပစ္လိုက္မည္။ ၀မ္းနည္းခ်င္လည္း ၀မ္း နည္းျပစ္လိုက္မည္။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ ခံစားခ်က္ေတြကို တိတ္တိတ္ေလး သိမ္းထားျပစ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။ အသက္အရြယ္က စကားေျပာလာၿပီလားမသိ။

သူမ နဲ႕ က်ေနာ္ စေတြ႕စဥ္က သာမန္ ရိုးရိုး ခင္မင္မႈပါပဲ။ ရိုးရုိးကေန ဆန္းဆန္းျဖစ္လာတာကိုပဲ အခ်စ္လုိ႔ ေခၚမည္လားမသိ။ ဒါဆိုယင္ ခ်စ္ေနမိၿပီလို ၀န္ခံလိုက္ရေတာ့မလိုပင္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို လြယ္လြယ္ ၀န္ခံလို႔ ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူမက က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနတာကေတာ့လည္း အမွန္ပါပဲ။ ကဲ မခက္လား။

အခ်စ္ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ့ အရာမွန္း အစကတည္းက က်ေနာ္နားလည္ ထားၿပီသား။ ဒါေၾကာင့္ အမွန္ေျပာယင္ က်ေနာ္ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူမက က်ေနာ္ ဘ၀ ထဲကို အလိုလို ၀င္ေရာက္လာသည္ကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ကိုယ့္ဘက္ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အဆိုးဆံုးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားရံု မွ တပါး တျခားမရိွၿပီ။

တကယ္ေတာ့ သူနဲ႕ က်ေနာ့္အၾကားမွာ ကြာဟခ်က္ေတြက အေတာ္ၾကီး ရိွေနၿပီးသား။ ဒီအထဲမွာ အျမင္သေဘာထား ေတြ ကြာဟေနတာက အဆိုးဆံုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ ဒီလို ကြာဟခ်က္ေတြထဲက တူညီတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြကို ရွာဖို႔ လို အပ္မွန္း က်ေနာ္ နားလည္ထားသည္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္မိသြားၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာသြားခဲ့ယင္ေတာ့ သူနဲ႕ က်ေနာ့္ ၾကားက တူညီမႈေတြကို ရွာယင္း ကြာဟခ်က္ေတြကို နည္း ႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုအပ္မည္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိထားသည္။ ဒါကိုက ဘ၀ ပဲ မို႕လား။

တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အၾကားမွာ တူညီတာေတြလဲ ရိွခ်င္ ရိွေနမည္။ မတူညီတဲ့အခ်က္ေတြကလည္း ရိွေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ မတူညီတာေတြကို ညိႇွွွွွယူယင္း တူညီတာေတြကို ၾကိဳးစားရွာေဖြယင္း ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ တည္ေဆာက္ ဖို႔ လိုအပ္မွန္း က်ေနာ္ နားလည္ထားသည္။ က်ေနာ့္ ဘ၀အတြက္ သူမကို ပဲ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီ ဆိုယင္ေပါ့ေလ။

သူမ ဘက္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ရိွေစခ်င္သည္။ အခ်စ္ဆိုတာေတာ့ ဆန္းေတာ့ ဆန္းၾကယ္သား။ ကိုယ္က ခ်စ္မိေနၿပီ ဆိုေပမယ့္လည္း တစ္ဘက္က ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခ်င္မွ ခ်စ္မွာ မဟုတ္လား။ တခါတေလ ကိုယ္က မခ်စ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကို နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ့သူေတြလည္း ရိွခ်င္ ရိွတတ္တာမဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာ တတ္အပ္ ေျပာလို႕မရဘူးဆိုတာေတာ့ ၾကိဳတင္ ႏွလံုးသြင္းထားဖို႔ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။

မေသခ်ာတာေတြထဲမွာ ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္းေလးကို ခ်စ္လို႔ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ အမွတ္ရမိေသး ေတာ့သည္။ ဒီလို ဆိုေတာ့လဲ မေသခ်ာတဲ့ ေလာကၾကီးထဲမွာ ေသခ်ာတာေတြကို ၾကိဳးစား ရွာေဖြယင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ရေတာ့မလားလို႔ စိုးရိမ္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ဒီလိုေတာ့လဲ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲေလ။ မေသခ်ာျခင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေသခ်ာတာေတြကို ေရြးခ်ယ္ယင္း ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ရလိမ့္မည္လို႔ပဲ ခံယူထားရေတာ့သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ေသခ်ာျခင္းက ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ကိုယ္က ခ်စ္သလို ကိုယ့္ကိုလဲ ျပန္ခ်စ္ ေစခ်င္တာ ကေတာ့ ကိုယ့္ အတၱ လို႔ပဲ ဆိုရမည္ထင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မွာလဲ လူသားပီပီ အတၱ ဘယ္ ကင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးကို ျပင္ဆင္ၿပီး အဆိုးဆံုးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားရံုမွ တစ္ပါး အျခားမရိွၿပီ။