Wednesday, June 18, 2008

သံသရာ ကမ္းကပ္

မင္းသစ္တည္

သံသရာ ကမ္းကပ္

လွမ္းတက္ရခက္တယ္ ဆိုေပမယ့္

သင့္ေျခတစ္လွမ္း….

လက္ကမ္းေပးမယ့္ လက္ေတြက

သူ.. ငါ.. ကြဲျပား ျခားနားျခင္းမ႐ွိတဲ့

ပရဟိတ အေႏြးစိတ္ေတြနဲ႕

႐ႊံထဲ.. ဗြက္ထဲ.. ဒုကၡသည္မ်ား႐ွိရာ

ေဖးကူထူမ သိပ္တိုတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာ…

ဒုကၡမရဏကို ပစ္မထားဘဲ

အတူမွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေၾကာင္း ျပသၾကရေအာင္။

ၫွိဳးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီးသား သစ္ပင္အိုနဲ႕တူတဲ့ လူ႕ဘ၀မ်ား႐ွိရာ နာဂစ္ဆိုတဲ့ မုန္တိုင္းယႏၱယားႀကီး က ထုိသစ္ပင္အိုေတြကိုဘဲ အျမစ္ကဆြဲလွန္ပစ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြ အရင္ထဲက မေနေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕နဲ႕ လူ႕ေလာကမွာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း မားမားမတ္မတ္႐ွိေနဖို႕ကိုပဲ အသက္႐ွင္ေနရတာပါ။ အခုဒီဘ၀ေလးကိုဘဲ “လွဴိင္းၾကက္ဖ”လို႕ေခၚတဲ့ လွဴိင္းလံုးေတြက ပင္လယ္ဖက္ဆီမွ တစ္လွဳိင္း၊ ျမစ္၀ဖက္ဆီမွ တစ္သြယ္ ၀င္ေရာက္တြန္းခ်လို႕ အသိုက္ေတြလဲ ကြဲခဲ့ရပါၿပီ။ ရင္နဲ႕ဖြားခဲ့ရတဲ့ ေသြးရင္းသားရင္း၊ ဘ၀ခရီးၾကမ္းကို အတူတူျဖတ္ေနၾကရတဲ့ ဇနီးမယား၊ လင္ေယာက်ာၤး၊ တစ္အူတံုဆင္း ညီရင္းအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ ၾကည့္စမ္းပါ…. ၀ိညာဥ္မဲ့သြားတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ခႏၱာေတြ မ်က္စိစံုမွိတ္၊ ႐ွိလက္စအင္အားေလးနဲ႕ပဲ ေရထဲေမ်ာကာ မသာခ်ရေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငံုၾကည့္မိလို႕လည္း မသတီဖို႕ အခ်ိန္မ႐ွိ၊ သူမ်ားကို ၾကည့္မိလို႕လည္း အကုသိုလ္စိတ္မ႐ွိ၊ အကုန္လံုး လူ႐ိုင္းလိုလို၊ တာဇံလိုလိုနဲ႕ ငိုေၾကြးဖို႕ေတာင္ ဆြံ႕အသြားခဲ့ရၿပီ။ အုန္းသီး၊ အုန္းရည္၊ ဆန္မႈိတက္နဲ႕ ထမင္းတစ္နပ္ျဖစ္ခဲ့ရရင္ ဘ၀ဟာ ႀကီးလွ တဲ့ ကုသိုလ္တဲ့လား၊ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ PH7 နဲ႕ ဘီစကစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တို႕ကို တုတ္ဆြဲ၊ ဒါးဆြဲ မျဖစ္ရ ေအာင္ ေ၀ျခမ္းကာ မ်က္ရည္လည္ရေပါ့။ သံသရာကမ္းကပ္ရာ လွမ္းတာေပါ့……။

နာဂစ္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပနဲ႕ ေက်း႐ြာ ေရစက္ဆံုခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ျပက ဂ႐ုဏာ႐ွင္မ်ားက ေက်း႐ြာ၊ဇနပုဒ္ အလွမ္းေ၀းလြန္းလွတဲ့ဆီက ေ၀ဒနာသည္မ်ား႐ွိရာကို ေရာက္ဖူးခဲ့ရၿပီ။ စာနာတတ္္ခဲ့ရၿပီ။ လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡကို နားလည္ခဲ့ရၿပီ။ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဟုန္းကနဲထေတာက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ကာ ၿပီးဆံုးသြားမဲ့ ကိစၥမဟုတ္ေၾကာင္း သိခဲ့ ရၿပီ။ တကယ့္ကို ရင္နာစရာဘ၀မ်ား ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး ႏွစ္႐ွည္လမ်ား မဟာစီမံကိန္းခ်ရမွာပါ။ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မႈေပၚမူတည္ၿပီး demand နဲ႕ supply ကစကားေျပာပါတယ္။

အာဏာ႐ွိမယ္၊ စကားေပါက္ေရာက္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ခပ္လတ္လတ္ ၁စီးတန္သည္၊ ၂စီး တန္သည္ကို ထား႐ွိေစလိုပါသည္။ ကယ္ဆယ္ေရး ရိကၡာပစၥည္းမွသည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအထိ အကူအညီ ေပးလိုၾကသည့္ ေစတနာ႐ွင္မ်ားအတြက္ ထိေရာက္လို႕ပါ။ disaster ေဒသေတြမွာ ဆက္သြယ္ေရးလြယ္ကူၿပီး အလွဴ႐ွင္ေတြ သြားေရာက္လိုသည့္ေဒသအထိ ပို႕ေဆာင္ေပးႏိုင္ဖို႕ပါ။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ၿမိဳ႕ကထြက္ၿပီး ကားနဲ႕လာ၊ ၿပီးမွ ေမာ္ေတာငွား၊ ထိုအေသးစားေမာ္ေတာ္(ေခၚ)ပဲ့ေထာင္ကလည္း တစ္စီးငွားလွ်င္ ေငြက်ပ္ ၃၀၀၀၀၀န္းက်င္နဲ႕ သြားလိုသည့္ခရီးအနီးအေ၀းကိုလိုက္၍ ဓါတ္ဆီပါေပးရတာပါ။ ဒီေတာ့ တစ္လေက်ာ္အခ်ိန္ အထိ အ၀တ္အစား၊ စားနပ္ရိကၡာနဲ႕ ေဆး၀ါးကလြဲလို႕ ေထြေထြထူးထူး သယ္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ သြားရတယ္ ဆိုရာ ၀ယ္ ပစၥည္းတန္ခ်ိန္၊ လိုက္ပါတဲ့ လူအေရအတြက္ေပၚမူတည္ၿပီး ပဲ့ေထာင္စီးရတာလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ပါ။ ရာသီဥတုဆိုး၀ါးၿပီး မိုးႀကီးေလႀကီးတုိက္ခဲ့ရင္ အလွဴ႐ွင္ေတြအတြက္လည္း တကယ့္ မလြယ္ေၾကာပါ။ ခုဆို မိုး၀င္လာၿပီျဖစ္လို႕ ေဒသေ၀း သြားႏိုင္တဲ့လူ အေရအတြက္လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ က်ဆင္းစ ျပဳလာပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားခဲ့တဲ့ ေဒးဒရဲအလြန္ ျမစ္၀က႐ြာေလး႐ြာျဖစ္တဲ့ ေညာင္လန္း၊ လိပ္ကၽြန္း၊ ဥတို၊ ေရတြင္းကုန္း(ပင္လယ္၀အနီး) စတဲ့႐ြာေတြဆိုရင္ ခုခ်ိန္ထိ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႕ အလွ်ဴ႐ွင္ေတြ ေမွ်ာ္ရတုန္းပါ။ မိုး႐ြာစ ျပဳလာေတာ့ တပတ္၊ ဆယ္ရက္မွာ ၃ခါေလာက္ေတာ့ အလွ်ဴရၾကပါတယ္တဲ့။ ဆီလိုအေပါက္႐ွာၿပီး အျပစ္ တင္ခ်င္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေပါက္ေတြဘယ္ေလာက္ မ်ားေနလဲဆိုတာ စာဖတ္သူတို႕လည္း သိၿပီး သားပါ။ တစ္႐ြာလံုးေပါင္းမွ အိမ္ႏွစ္အိမ္ပဲ က်န္တဲ့႐ြာနဲ႕။ အားကိုးစရာမဲ့သြားတဲ့ မိအိုဖအိုေတြနဲ႕ အိမ္ရယ္လို႕သာ ေခၚေနရတဲ့ အမိုးအကာေလးေတြ လုပ္ထားတဲ့ေနရာေလးမွာ မိသားစု ေလးငါးစုေပါင္းၿပီး ေနၾကရတဲ့ေနရာေတြပါ။ အမိုးအတြက္ တာလပတ္ ဖ်င္ထည္ေတြေတာ့အလံုအေလာက္မဟုတ္ေပမဲ့ အနည္းငယ္စီရၾက႐ွာပါသတဲ့။ ဒန္အိုး ဒန္ခြက္ နဲ႕ ေဆး၀ါးအနည္းငယ္လည္း တခ်ိဳ႕႐ြာေတြမွာ ရၾကပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္ပုစြာနဲ႕ စဥ္းစားမိပါ တယ္။ ထိုေ၀းလံတဲ့ ႐ြာေတြ၊ ေဒသေတြမွာ ဆက္သြယ္ေဆာင္႐ြက္ေရးသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေစ၊ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္းျဖန္႕ေ၀မႈမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ လိုအပ္ခ်က္ အေကာင္အထည္ေဖၚေဆာင္ေပးေရးသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေစ၊ အမာခံအဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ေလာက္ ထားႏိုင္ဘို႕ရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားလို႕။ ထိုအဖြဲ႕မွတဆင့္ ျမိဳ႕ေပၚကို လွမ္းဆက္သြယ္မႈမ်ိုဳး ရ႐ွိႏိုင္ ေအာင္ စီစဥ္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပ့ါဗ်ာ။

ၿမိဳ႕ေပၚက စီစဥ္ေပးႏိုင္မယ့္ ေရယာဥ္အႀကီးစားမ်ိဳးနဲ႕ တစ္ပတ္ တစ္ေခါက္ႏွဳန္းေလာက္ တည္ေဆာက္ ေရးအတြက္လိုတဲ့ ေမွ်ာတိုင္၊ ၀ါးလံုး၊ အမိုးအကာအမ်ိဳးေတြကို ထို႐ြာအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေပးပို႕ႏိုင္တာေပါ့။ စီးပြားေရး ဘယ္လိုျပန္လုပ္မလဲလုိ႕ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ ေၾကာင္အအျဖစ္ၿပီး ခပ္ဆိုင္းဆိုင္းဘဲေျဖၾကပါတယ္။ ႐ြာမွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ လုပ္ငန္း႐ွင္မ႐ွိေတာ့တဲ့အျဖစ္ပါတဲ့။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြနဲ႕ တတ္ႏိုင္သူ ေတြက လယ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမဲ့ “မိိ်ဳးစပါးေတြကလည္း ေရနဲ႕အကုန္ပါသြားၿပီ၊ ဒီေကာင္ေတြ ကိုယ္တုိင္က စားက်က္႐ွားၿပီး ခ်ိေနၿပီျဖစ္လို႕ ထန္ကုန္ခိုင္းလို႕ရ သံုး၊ေလးလပါ” တဲ့။ ၿမိဳ႕တက္ ကူလီလုပ္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း အကိုတို႕ျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ေဒးဒရဲ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ေအာင္သြားဖို႕က ၄နာရီေလာက္ ေမာ္ေတာ္စီး ရမွာတဲ့ေလ။ ဘယ္မွာလဲ လမ္းစရိတ္။ သူတို႕ထက္ဦး ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ သက္ၿပင္းႀကိဳခ်လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုသံသရာႀကီးလည္း ေပါ့ေနာ္…။

ပဲ့ေထာင္ေပၚကေန ဟာ…. လယ္ကြင္းေတြက စိမ္းေနပါလားလို႕ ေရ႐ြတ္တဲ့အခါ လမ္းျပက စပါးခင္း ေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး ျမက္ပင္ေတြပါတဲ့။ ေလွက်န္၊ ပုိက္က်န္သူေတြက ငါးေထာင္ေနၾကတာကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရ ပါတယ္။ လူငွားမတတ္ႏိုင္လုိ႕ ခေလး၊ မိန္းမ မက်န္ ကြန္ခ်ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုလဲ အမိမ်ားလားဆိုေတာ့…. “တစ္ေနကုန္ဆိုရင္ ၀မ္းစာေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေစ်းထဲက ငါးေတြ၊ ပုဇြန္ေတြ ဘယ္ကမ်ား လာၾကပါလိမ့္…. ။

မ်က္လံုးထဲမွာ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းနဲ႕ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေလႀကီးမိုးႀကီးထဲ မိသားစုေတြ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ထြက္ေျပးကာ ေသကုန္ၾကပံု၊ တစ္ေက်ာင္းတည္း႐ွိတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ေျပး၀င္ပုန္းၾကရာ ထိုေက်ာင္းေရာ လူေတြ ပါ ေရထဲ၊ ေလထဲ အကုန္ပါသြားပံု၊ ေရလြတ္တဲ့ သစ္ပင္အဖ်ားမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ သက္ႀကီး ႐ြယ္အိုေတြ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့လို႕ အသက္ေပ်ာက္သြားကာ ေရထဲျပဳတ္က်ပံုေတြ၊ ဖက္တြယ္လို႕ရတဲ့ သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းမွာ တြယ္တက္ကာ အသက္႐ွင္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ေပမဲ့ တစ္ကုိယ္လံုး တုန္ရင္ေပါက္ၿပဲၿပီး အ၀တ္ဗလာ ျဖစ္ေန႐ွာတဲ့ ေယာက်ာၤး၊ မိန္းမေတြ၊ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ယာစြန္႕ၿပီး တစ္ျခား႐ြာကို ေျပးေတာ့ တစ္ျခား႐ြာက ကိုယ့္ထက္အဆမတန္ ဆိုးေနလို႕ ျပန္ေျပးလာရပံုေတြ၊ ဒုကၡ သုကၡမ်ားၾကားက အမွန္လား၊ အမွားလား ေမးခြန္း မ်ား ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာလို႕ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေၾကာင္အအ ျဖစ္ရပံုေတြ….။

ပံုေတြ…. ပံုေတြ … ပံုေတြ …. နာဂစ္က အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ စိတ္ဒဏ္ရာ အနာတရနဲ႕ မလွမပေတာ့ မယ့္ သံသရာပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္လို ခ်ဆြဲျပသြားခဲ့တယ္။ ဒါမွ တကယ့္ realism အစစ္ကြလို႕ ေနာက္ဆံုး ႀကံဳးေအာ္သြားေသးလားေတာ့ မသိပါ။ ကၽြန္တာ္တို႕အဖို႕ သံသရာကမ္းကပ္…. လွမ္းတက္ရခက္တယ္ ဆိုေပမဲ့ တကယ္ကိုနဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳခဲ့ရပါၿပီ။

မင္းသစ္တည္

၉.၆.၂၀၀၈

စာႀကြင္း ။ အေ၀းဆံုးျဖစ္တဲ့ ေရတြင္းကုန္း႐ြာက ပင္လယ္၀နဲ႕ သိပ္မေ၀းေတာ့သလို ေဒးဒရဲ ၿမိဳ႕ေပၚက ေန ပဲ့ေထာင္နဲ႕ ေရာက္ျပန္ခရီး သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ အနည္းဆံုး ၅နာရီ ေလာက္ခရီး႐ွိ ပါတယ္။

႐ြာအမည္ ။ ေညာင္လန္း

အိမ္ေျခ ၇၅လံုးခန္႕႐ွိခဲ့ရာ ၂လံုးသာ အေကာင္းက်န္

လူဦးေရ ၂၉၀ေလာက္႐ွိခဲ့ရာ ၃၈ဦး ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။

႐ြာအမည္။ လိပ္ကၽြန္း

အိမ္ေျခ အိမ္ေျခ၁၆၀ခန္႕

လူဦးေရ လူဦးေရ ၅၆၀ေလာက္႐ွိခဲ့ရာ ၆၂ဦးေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။

႐ြာအမည္။ ဥတို

အိမ္ေျခ အိမ္ေျခ ၁၂၆ခန္႕

လူဦးေရ လူဦးေရ ၄၀၀ ေက်ာ္ခန္႕႐ွိခဲ့ရာ ၇၆ဦး ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္

႐ြာအမည္။ ေရတြင္းကုန္း

အိမ္ေျခ အိမ္ေျခမ်ားတဲ့ ႐ြာလတ္ပိုင္း

လူဦးေရ လူဦးေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိခဲ့ရာ ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႕ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။

(မင္းသစ္တည္ ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဖၚလုပ္ဖက္ တစ္ေယာက္ပါ။ အခုေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္ေနရွာတယ္။)