ညီမေလး ႏွင္းႏု

ေၾသာ္……. ညီမေလး ႏွင္းႏု၊ ခုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ကိုေရာက္ေနေရာ့မယ္မသိ။

ဘာလိုလိုနဲ႔ ညီမေလး အမိ ျမန္မာျပည္ကထြက္ခြာသြားတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္ရိွေရာ့မယ္။ ကိုယ္လဲေလ ဘာထူးလို႔လဲ။ သူနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ ျမန္မာျပည္ကထြက္ခြာလာခဲ့မိသည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္တို႔လြမ္းလြန္းလွေသာ အမိျမန္မာျပည္ၾကီး ျပန္ဖို႔လမ္းက ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မွာရိွေနသည္မသိ။ ထို႔အတူ ညီမေလးႏွင္းႏုလည္း ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္သုိ႔ေရာက္ေနသည္မသိ။

- - - - -

` အကို . . . . ညီမ ပညာေတြဆက္သင္ခ်င္တယ္´

` ပညာ ဆက္သင္ခ်င္ယင္ . . . . ၾကိဳးစားေပါ့ ညီမရယ္´

` အင္းဟုတ္တယ္. . . ႏိုင္ငံျခားထြက္မွပဲ ေက်ာင္းဆက္တတ္လို႔ရမွာ။ ဒီမွာက ေက်ာင္းေတြက ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္နဲ႔´

သူတစ္ေနရာဆီကို ေတြေတြေလးေငးၾကည့္ေနယင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

` အကို သိလား. . . ညီမေတာ့ေလ ပညာေတြသင္ၿပီးယင္ ဒီကိုပဲျပန္လာၿပီး တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ျပန္အလုပ္ လုပ္ ခ်င္တယ္´

`ေကာင္းတာေပါ့ ညီမရယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ လူငယ္ပညာတတ္ေတြ အမ်ားၾကီးလိုလာမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညီမတို႔ အကိုတို႔ ပညာ ေတြ တတ္ထားေတာ့ တစ္တတ္တစ္အားေပါ့ ညီမေလးရယ္´

ထိုေန႔က အင္းလ်ားကန္ေစာင္းေတြ ေနညိဳသည္အထိ ထိုင္ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ပတ္အၾကာတြင္ University of Wisconsin မွ ေက်ာင္းလက္ခံစာရၿပီးေနာက္ သူလဲ ေက်ာင္းတတ္ဖို႔ကိစၥေတြႏွင့္ ရႈတ္ရွက္ခက္သြားေတာ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ သူ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့။ သူ႔ ပက္စပို႔ရရိွေရး၊ ဗီဇာရရိွေရးတို႔ကို သူ႔အိမ္မွလိုက္လုပ္ေပးေနသျဖင့္လဲ က်ေနာ္ႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မသာေတာ့။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ေငါင္စင္းစင္းႏွင့္ အင္းလ်ာကန္ေဘာင္ေဘးတြင္ သြားသြားထုိင္ျဖစ္သည္။

+ + + + +

သူမသြားခင္ တစ္ရက္ သူတို႔အိမ္တြင့္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲက်င္းပသည္။ ထိုပြဲအတြက္ က်ေနာ္ကိုလဲ လာဖို႔ဖုန္းဆက္ၿပီးဖိတ္ရွာသည္။ သို႔ ေသာ္ က်ေနာ့္မွာ သူ႔အိမ္သို႔ သြားဖို႔ရာ ခ်ီတုံခ်တံုျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အိမ္သို႔တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး၊ ထုိ႔ျပင္ သူတို႔မိသားစု၊ အထူးသ ျဖင့္ သူ႔မိဘမ်ားက က်ေနာ္လာတာကို ႏွစ္သက္ပါ့မလားဆိုတာကို က်ေနာ္ေသခ်ာစဥ္းစားရသည္။ သူမသြားခင္ သူနဲ႔လဲေတ႔ြခ်င္ သည္။ သူတို႔က ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္ကို သိပ္မပတ္သက္ေစခ်င္းမွန္း အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့သိထားသည္။ ထို႔ျပင္ အခု သူတို႔သမီးက ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသြားသင္မယ့္သူ။ က်ေနာ့္အေျခအေနက ခုထိ ဘာမွန္းညာမွန္းေရေရရာရာမရိွေသး။

သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ စြန္႔စားၿပီး သူ႔အိမ္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူကလဲ လာခဲ့ဖို႔သာေျပာၿပီး သူ႔မိဘေတြကုိလဲ က်ေနာ္ လာမည့္အေၾကာင္းေျပာထားၿပီးၿပီဟုဆိုသည္။

x x x x x x

ထိုေန႔ ညေနခင္းသည္ ထင္တာထက္ ပို၍ခ်မ္းေျမ့ဖို႔ေကာင္းသည္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲဟုသာဆိုေတာ့လဲ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတြသာရိွသည္။ အျပင္လူဆို၍ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း။ သူ႔ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္ေတြကိုေတာင္ မဖိတ္။ က်ေနာ္က ဘာ လုိ႔မဖိတ္တာလဲ ဆိုေတာ့ `ဒါက မိသားစုပြဲ သက္သက္ပါ´ ဟုဆိုသည္။

သူ႔အေမက အိမ္အေနာက္ဘက္တြင္ စားပြဲေတြျပင္ေနတုန္း ဧည့္ခန္းထဲမွာ သူရယ္၊ သူ႔အေဖရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ထိုင္ၿပီး စကား ေျပာျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖက က်ေနာ္မိဘ နာမည္နဲ႔ အလုပ္အကိုင္ေတြကို ေမးၿပီး က်ေနာ့္ ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ စတာေတြကို ေျပာ ျဖစ္ၾကသည္။ ခဏ ေနေတာ့ သူ႔အေမ၀င္လာၿပီး စားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေၾကာင္လာေျပာေလသည္။ သုိ႔ႏွင့္ သူတို႔ မိသားစုရယ္၊ ေဆြ မ်ိဳးမ်ားရယ္၊ က်ေနာ္ ရယ္ စာပြဲရွည္ၾကီးတြင္း ၀ိုင္းထိုင္ယင္း သူ႔အေမ၏ လက္ရာ အသုတ္စံုကို စားၾကေလသည္။ သူတို႔မိသားစုမွာ က်ေနာ္ထင္ထားသည္ ထက္ ပိုမိုေဖၚေရြကာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာေတြသာျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔ ညီမေလးႏွင့္ ေမာင္ ေလးကလဲ က်ေနာ့္ကို ခင္ခင္မင္မင္ ၿပံဳးျပရွာသည္။ သမီးအၾကီးဆံုးတစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္ သြားမည့္အတြက္ အားလံုးက ဂုဏ္ယူမဆံုး လည္း ရိွေနၾကဟန္တူသည္။

အသုတ္စံုၾကိဳတ္တတ္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ သူက ေနာက္တစ္ပြဲျပင္ေပးေသာအခါ အားလံုးက အကဲခတ္သလို ၾကည့္ေနတာကို က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိသည္။ အားလံုးစားေသာက္ၿပီးေသာအခါ အားလံုးက သူ႔အုပ္စုနဲ႔သူ စကားေတြေျပာျဖစ္ေနၾကသည္။ သူ႔ အေဖက က်ေနာ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ ကြာဟု တစ္ခြန္းသာေျပာယင္ သူ႔ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ စကားေကာင္းေနေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ႏွင့္ သူကသာ ဧည့္ခန္းက ဆက္တီမွာ ထိုင္ယင္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူက အိမ္ေရွ႕ဘက္ ခဏထြက္ရေအာင္ဟု ဆိုယင္း ျခံထဲက အုတ္ခံုေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထိုင္မိၾကသည္။

သူႏွင့္က်ေနာ္ ဘာသာမတူသျဖင့္ မိဘေတြက မၾကည္ျဖဴခ်င္ေၾကာင္း သိထားေသာ က်ေနာ့္မွာ ေဖၚေရြလြန္းၿပီး နားလည္မႈအျပည့္ရိွ ေသာ သူ႔မိဘေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူကလဲ က်ေနာ့္အေၾကာင္း သူ႔မိဘေတြကို တစ္စြန္းတစ္စ မက ေျပာထားႏွင့္ ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္သြားေတာ့မည့္ သူတို႔ သမီးၾကီးအေပၚတြင္လဲ စိတ္ခ်ယံု ၾကည္မႈ ရိွထားပံုရသည္။ သူတို႔ မိသားစုအတြင္း အရာရာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရိွမႈကပင္ က်ေနာ့္အတြက္ အထင္ၾကီးေလးစားစရာျဖစ္ သည္။

က်ေနာ့္ ကိုယ္၌ကလဲ သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ ေ၀းရပ္ေျမကို ထြက္သြားရမွာျဖစ္ေပမယ့္ သူလိုလားေသာ ပညာေရးကိုရွာ ေဖြရန္သြာမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ရသည္။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း အေကာင္းအထည္ေဖၚရာတြင္ က်ေနာ္တစ္ ေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ ျဖင့္ ေနာက္ဆံမတင္းေစခ်င္။ သူေပ်ာ္လွ်င္ က်ေနာ္ ေက်နပ္ရမည္ေပါ့။

အုတ္ခံုေလးေပၚ ထိုင္မိၾကယင္ ႏွစ္ဦးသား အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ တစ္ေအာင့္ၾကာမွ သူက စတင္၍

` အကို . . . ညီမ မသြားခင္ တစ္ခုခုေျပာဦးေလ´

`ညီမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္၊ ၿပီးေတာ့ စာကိုလည္းၾကိဳးစား´

က်ေနာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ညိႈးက်သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးခပ္စူစူျဖစ္သြားရသည္။ သူေျပာေစခ်င္သည္မွာ ဒီစကားေတြ မဟုတ္မွန္း က်ေနာ္ နားလည္လိုက္သည္။

`အကို႔ကို ညီမ seriously ေျပာစရာရိွတယ္´

က်ေနာ္က ဘာလဲ ဟူေသာသေဘာျဖင့္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

`ညက ေဖၾကီးတို႔၊ ေမၾကီးတို႔နဲ႔စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဓိကေတာ့ ညီမရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥ ကိုေျပာျဖစ္ၾကတာပါ။ ညီမက အခု ဟိုကိုေရာက္ယင္ Bachelor စတက္ရမွဆုိေတာ့ အနည္းဆံုးေလးႏွစ္ၾကာဦးမွာ။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား အခြင့္အေရးရယင္ further studies လဲ ဆက္ တတ္ခ်င္တတ္ဦးမွာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ မသိဘူး။ အဲလိုနဲ႔ ဆက္စပ္ေျပာယင္း ညီမရဲ႕ အိမ္ ေထာင္ေရးကိစၥကိုေရာက္သြားတာ။ သူတို႔က ညီမကို ဘာသာျခားနဲ႔ လက္မထပ္ေစခ်င္ဘူး၊ လူမ်ိဳးမတူတာက သိပ္ျပႆနာမရိွေပ မယ့္ ဘာသာခ်င္း မတူတာကိုေတာ့ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။´

ဒီတစ္ခါ ျငိမ္သြားရသူကေတာ့ က်ေနာ္ရယ္ပါ။

သူနဲ႔ က်ေနာ္ၾကားမွာ ဘာသာတရားဟာ အခရာ ျဖစ္လာမယ္မွန္း ဟိုးအယင္ကတည္းက သိထားေပမယ့္ အခုလိုေျပာလာေတာ့လဲ က်ေနာ္ မွာေျဖစရာ ဘာမွမရိွျဖစ္ရသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကို ေရာက္လာမယ္မွန္း အစကတည္းက ၾကိဳသိထားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရာက္လာေတာ့လဲ က်ေနာ့္မွာ ျပန္ေျပာစရာ အဆင့္သင့္မရိွခဲ့။ သို႔ႏွင့္ သူကိုသာ ေတြေတြၾကည့္ယင္း က်ေနာ့္မ်က္ရည္ေတြကို အားတင္း သိမ္းဆည္းမိခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာလဲ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြဥေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့မိ သည္။

= = = = = =

သူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ က်ေနာ္လဲ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ခြင့္ရသည္။ ပညာသင္ခြင့္ၿပီးဆံုးေတာ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံတြင္ပင္ အေျခခ်ယင္ ဘ၀ ကိုလႈပ္ရွာရုန္းကန္ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ သူကို သတိရမိသည့္အခါမ်ားရိွသည္။ သိုေသာ္လဲ သူကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္ၿပီမွန္းမသိ။

သူႏွင့္ က်ေနာ့္ ၾကားမွာ ဘာသာေရးအရ ျခားနားခဲ့သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအရာမ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔ ဖန္းတီးခဲ့သည္မဟုတ္။ကံ ၾကမၼာတရားကသာ ဖန္တီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူေရာ က်ေနာ့္တြင္ပါ အျပစ္မရိွ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဘာသာျခားကို မယူရဟု ပညတ္ထား ေသာ သူ႔မိဘတြင္ေရာ အျပစ္ရိွသလားဟု ဆိုမူ အျပစ္မရိွ။ သူတို႕ကလဲ သူ႔သမီး၏ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို ေရွးရႈ၍ ေျပာဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဘာသာမတူသူအခ်င္းခ်င္း လက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ေရး အနိဌာရံုမ်ား ခံစားခဲ့ရသူတို႔ က်ေနာ့္တို႔ေရွ႕တြင္ရိွႏွင့္ ေန ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔အလွည့္တြင္ ထိုသို႔ ျဖစ္မည္ဟုေတာ့ တထစ္ခ် ေျပာ၍မရ။ သို႔ေသာ္ အားလံုးကေတာ့ ၿပီးဆံုးသြား ခဲ့ေလၿပီ။

သူလဲ အခုေလာက္ဆို ဘာသာတူသူတစ္ဦးဦးႏွင့္ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေပါင္းဖက္ေနေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမတူ ေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ား စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည့္ အမိျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အျပစ္ တင္ရံုမွလြဲ၍ အျခားမည္သည့္ နည္းလမ္းမွေျဖသိမ့္စရာ ရိွေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။