ေက်ာ္လင္းဦး
ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္သစ္ရဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အထူး ကုိယ္စာလွယ္သစ္ မစၥတာ ဂမ္ဘာရီ တေယာက္ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးဖို႔ ႏိုင္ငံစံုကုိ လွည့္လည္လ်က္ ရိွပါတယ္။ အာရွ ခရီးစဥ္ အၿပီးမွာ၊ ဥေရာပ ခရီးကို သြားေရာက္ေနၿပီး ေနာက္ထပ္ သြားစရာ အာဆီယံ သာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ လက္ရိွ အခ်ိန္အထိ ဂမ္ဘာရီရဲ့ ေျခလွမ္းေတြအရ ေျမာက္ကိုရီးယား အေရးကို နမူနာယူၿပီး ျမန္မာ့ အေရးကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ပါ၀င္တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲ တရပ္ကို ကုလသမဂၢက ဦးေဆာင္ၿပီး က်င္းပမယ့္ သေဘာ ရိွေနပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလက ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာ ပညာရွင္ တစုရဲ့ ေပၚလစီ စာတမ္းမွာလည္း အဲဒီလို စကား၀ိုင္းမ်ိဳး က်င္းပဖို႔ ေဆာ္ေၾသာ ထားပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ေျမာက္ကိုရီးယား အာဏာရွင္ ကင္ဂ်ဳံအီးနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံ စကား၀ိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္ပါေစ၊ စကား၀ိုင္း ဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ ရိွေနပါတယ္။ ဟိုအရင္ကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ လက္ထက္က ‘ဘန္ေကာက္ ျဖစ္စဥ္’ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ အလားတူ စကား၀ိုင္းမ်ဳိး က်င္းပဖို႔ အားထုတ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကား၀ိုင္းရဲ့ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ျမန္မာအစိုးရ အင္တင္တင္ လုပ္တာေၾကာင့္ စကား၀ိုင္း ပ်က္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အဓိက ရန္ဘက္၊ မိတ္ဘက္ ႏိုင္ငံေတြက လိုလိုလားလားတက္ဖို႔ သေဘာထား ေပးၿပီးကာမွ ဒီအစီအစဥ္ ပ်က္ခဲ႔ရတာပါ။
အခုအခါ အေျခအေနက ဟိုအရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့တာ အမွန္ပါ။ စစ္အစိုးရ ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ေရးဆြဲေနတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးကလည္း ၿပီးလုၿပီးခင္ အေနအထားမွာ ရိွေနပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္ စစ္အစိုးရ အလိုက် စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲလုပ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို လုပ္ရဦးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရ ဘက္က အသည္းအသန္ လိုအပ္ေနတာကေတာ့ သူတို႔ ေရးဆြဲမယ့္ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ ျပဳေရးပါပဲ။ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အတြက္ သူတို႔ဘက္မွာ အက်ိဳးရိွမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လို ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးကို မဆို သတၱိရိွရိွ တက္မွာပါ။ ဒီ ႏွစ္ခုရဖို႔ ေသခ်ာ ေနရင္ေတာ့ ဒီလို ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးမွာ ျမန္မာ ကိုယ္စားလွယ္ကို ရင္ေကာ့ၿပီး တက္လာတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စတဲ့ အက်ပ္အတည္း ေပါင္းစံု ရင္ဆိုင္ ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတြက္ ဒီအေျခခံ ဥပေဒ ကိစၥနဲ႔ ေနာက္အစိုးရ တရား၀င္ေရးေလာက္ ဘယ္ဟာမွ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ့ ေသေရး၊ ရွင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုပဲ ဒီကိစၥ ႏွစ္ရပ္ဟာ ဒီမိုကေရစီေရး တုိက္ပြဲ ၀င္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြ အတြတ္ ေသေရးနဲ႔ ရွင္ေရး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီအေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေနာက္အစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ ၁၉၈၈ ကေန ဒီေန႔အထိ ၁၉ ႏွစ္လံုးလံုး ႀကဳိးပမ္း ထားသမွ်ေတြဟာ ျပည္ဖံုးကား ခ်လိုက္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရိွၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြက ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ့ သေဘာဆႏၵ မပါ၀င္တဲ့ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ဒီဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာမယ့္ ေနာက္အစိုးရကို အသိအမွတ္ မျပဳဖို႔ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳိးစား ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အေျခအေနေတြကို စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအေနနဲ႔ ဘာမ်ား ဆက္လုပ္ႏိုင္ဦးမလဲ ဆိုတာဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။
လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အေျခအေနဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု အၾကား တဘက္ဘက္က ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေျခအေနပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေရးဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ကိစၥလို႔ေတာင္ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ့ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာသူေတြ ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ့ နားခ်မႈ၊ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ရဲ့ နားခ်မႈနဲ႔ ျမန္မာ စစ္အစိုးရဘက္က ေပ်ာ့ေျပာင္း လာေလမလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ လိုၾကပါတယ္။ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ အသစ္ ဘန္ကီးမြန္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ ဂမ္ဘာရီ တို႔ကလည္း အဆိုပါ ျမန္မာ့အရး ေလ့လာသူေတြနဲ႔ တသေဘာထဲ ထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာက ပါ၀င္လာမႈ မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ရိွေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့အေရးမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ စစ္အစိုးရ ဘက္ကသာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ မရိွဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀ိုင္း၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ဂမ္ဘာရီ ပါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရိွေနပါတယ္။
ျမန္မာ စစ္အုပ္စုဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တသီးတသန္႔ တံခါးပိတ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို က်င့္သား ရၿပီးသား ျဖစ္သလို သူတို႔ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုပံုစံ ဆက္ဆံရမယ္ ဆိုတာ ေလ့က်င့္သား ရၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ဂမ္ဘာရီတို႔က မနပ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ခံလိုက္ရမယ့္ သေဘာ ရိွေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ထက္ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္က ေဆာင္က်ဥ္း ေပးလိုက္သလို ရိွသြားပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အုပ္စုရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာအထိ ပါ၀င္ လာစရာ မလိုသလို ႏိုင္ငံတြင္းမွာပဲ အုပ္စုႏွစ္စု သေဘာတူလိုက္႐ံုနဲ႔ ၿပီးစီး သြားပါလိမ့္မယ့္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းက ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ ဘက္ကလည္း စစ္အစိုးရက ထင္တိုင္း ေရးဆြဲထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္ တရပ္ကို လက္ခံဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ရိွေနပါတယ္။ ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ဘက္ကလည္း ဒီအစီအစဥ္မွ မျဖစ္ေျမာက္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး သူတို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ဟာ ေရစံု ေမ်ာေတာ့မယ့္ အေျခအေန ရိွေနပါတယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ ဂမ္ဘာရီ အေနနဲ ျမန္မာ့ ျပႆနာမွာ ၾကား၀င္မယ္ ဆိုရင္ အခ်ည္းအႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ့္။ ျမန္မာ ျပႆနာဟာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ကို ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက လက္ရိွ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အေျခအေနကေန ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရတာကို ၾကည့္ရင္ ျပႆနာရဲ့ အတိမ္အနက္ကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြ စံုေအာင္ လွည့္လည္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ အေျဖရွာတာ ကုသလသမဂၢရဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြ ပိုမို ကုန္က်႐ံုက လြဲလို႔ အခ်ည္းအႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ ျပည္သူေတြကိုေတာ့ ဂမ္ဘာရီရဲ့ ေျခလွမ္းေတြကေန မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြ တေန႔ ေျပလည္လာႏိုးနဲ႔ ေစာင့္စားရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾက႐ံုသာ ရိွပါေတာ့တယ္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ေျမာက္ကိုရီးယား အာဏာရွင္ ကင္ဂ်ဳံအီးနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုပံုစံ စကား၀ိုင္းမ်ဳိး ျဖစ္ပါေစ၊ စကား၀ိုင္း ဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ ရိွေနပါတယ္။ ဟိုအရင္ကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ လက္ထက္က ‘ဘန္ေကာက္ ျဖစ္စဥ္’ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ အလားတူ စကား၀ိုင္းမ်ဳိး က်င္းပဖို႔ အားထုတ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကား၀ိုင္းရဲ့ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ျမန္မာအစိုးရ အင္တင္တင္ လုပ္တာေၾကာင့္ စကား၀ိုင္း ပ်က္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အဓိက ရန္ဘက္၊ မိတ္ဘက္ ႏိုင္ငံေတြက လိုလိုလားလားတက္ဖို႔ သေဘာထား ေပးၿပီးကာမွ ဒီအစီအစဥ္ ပ်က္ခဲ႔ရတာပါ။
အခုအခါ အေျခအေနက ဟိုအရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့တာ အမွန္ပါ။ စစ္အစိုးရ ကိုယ္တုိင္ စိတ္တိုင္းက် ေရးဆြဲေနတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးကလည္း ၿပီးလုၿပီးခင္ အေနအထားမွာ ရိွေနပါတယ္။ ဒါၿပီးရင္ စစ္အစိုးရ အလိုက် စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲလုပ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို လုပ္ရဦးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရ ဘက္က အသည္းအသန္ လိုအပ္ေနတာကေတာ့ သူတို႔ ေရးဆြဲမယ့္ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ ျပဳေရးပါပဲ။ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ အတြက္ သူတို႔ဘက္မွာ အက်ိဳးရိွမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လို ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးကို မဆို သတၱိရိွရိွ တက္မွာပါ။ ဒီ ႏွစ္ခုရဖို႔ ေသခ်ာ ေနရင္ေတာ့ ဒီလို ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးမွာ ျမန္မာ ကိုယ္စားလွယ္ကို ရင္ေကာ့ၿပီး တက္လာတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စတဲ့ အက်ပ္အတည္း ေပါင္းစံု ရင္ဆိုင္ ေနရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတြက္ ဒီအေျခခံ ဥပေဒ ကိစၥနဲ႔ ေနာက္အစိုးရ တရား၀င္ေရးေလာက္ ဘယ္ဟာမွ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ့ ေသေရး၊ ရွင္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုပဲ ဒီကိစၥ ႏွစ္ရပ္ဟာ ဒီမိုကေရစီေရး တုိက္ပြဲ ၀င္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြ အတြတ္ ေသေရးနဲ႔ ရွင္ေရး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီအေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေနာက္အစိုးရကို ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္တာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ ၁၉၈၈ ကေန ဒီေန႔အထိ ၁၉ ႏွစ္လံုးလံုး ႀကဳိးပမ္း ထားသမွ်ေတြဟာ ျပည္ဖံုးကား ခ်လိုက္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရိွၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြက ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ့ သေဘာဆႏၵ မပါ၀င္တဲ့ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ဒီဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာမယ့္ ေနာက္အစိုးရကို အသိအမွတ္ မျပဳဖို႔ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳိးစား ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အေျခအေနေတြကို စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအေနနဲ႔ ဘာမ်ား ဆက္လုပ္ႏိုင္ဦးမလဲ ဆိုတာဟာ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။
လက္ရိွ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အေျခအေနဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု အၾကား တဘက္ဘက္က ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေျခအေနပါ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေရးဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ကိစၥလို႔ေတာင္ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ့ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာသူေတြ ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာရဲ့ နားခ်မႈ၊ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ရဲ့ နားခ်မႈနဲ႔ ျမန္မာ စစ္အစိုးရဘက္က ေပ်ာ့ေျပာင္း လာေလမလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ လိုၾကပါတယ္။ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ အသစ္ ဘန္ကီးမြန္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုယ္စားလွယ္ ဂမ္ဘာရီ တို႔ကလည္း အဆိုပါ ျမန္မာ့အရး ေလ့လာသူေတြနဲ႔ တသေဘာထဲ ထားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာက ပါ၀င္လာမႈ မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ရိွေနပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့အေရးမွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ စစ္အစိုးရ ဘက္ကသာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ မရိွဘူးဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀ိုင္း၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ဂမ္ဘာရီ ပါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရိွေနပါတယ္။
ျမန္မာ စစ္အုပ္စုဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တသီးတသန္႔ တံခါးပိတ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို က်င့္သား ရၿပီးသား ျဖစ္သလို သူတို႔ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဆိုရင္ ဘယ္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုပံုစံ ဆက္ဆံရမယ္ ဆိုတာ ေလ့က်င့္သား ရၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ဂမ္ဘာရီတို႔က မနပ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ခံလိုက္ရမယ့္ သေဘာ ရိွေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ထက္ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္က ေဆာင္က်ဥ္း ေပးလိုက္သလို ရိွသြားပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အုပ္စုရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေရးမွာ ႏိုင္ငံတကာအထိ ပါ၀င္ လာစရာ မလိုသလို ႏိုင္ငံတြင္းမွာပဲ အုပ္စုႏွစ္စု သေဘာတူလိုက္႐ံုနဲ႔ ၿပီးစီး သြားပါလိမ့္မယ့္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းက ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ ဘက္ကလည္း စစ္အစိုးရက ထင္တိုင္း ေရးဆြဲထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္ တရပ္ကို လက္ခံဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ရိွေနပါတယ္။ ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ဘက္ကလည္း ဒီအစီအစဥ္မွ မျဖစ္ေျမာက္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး သူတို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ဟာ ေရစံု ေမ်ာေတာ့မယ့္ အေျခအေန ရိွေနပါတယ္။
ဒီအေျခအေနမွာ ဂမ္ဘာရီ အေနနဲ ျမန္မာ့ ျပႆနာမွာ ၾကား၀င္မယ္ ဆိုရင္ အခ်ည္းအႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ့္။ ျမန္မာ ျပႆနာဟာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ကို ဘယ္လိုမွ နားခ်လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ႏွစ္ဘက္စလံုးက လက္ရိွ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အေျခအေနကေန ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရတာကို ၾကည့္ရင္ ျပႆနာရဲ့ အတိမ္အနက္ကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြ စံုေအာင္ လွည့္လည္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ အေျဖရွာတာ ကုသလသမဂၢရဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြ ပိုမို ကုန္က်႐ံုက လြဲလို႔ အခ်ည္းအႏွီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ ျပည္သူေတြကိုေတာ့ ဂမ္ဘာရီရဲ့ ေျခလွမ္းေတြကေန မေရရာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြ တေန႔ ေျပလည္လာႏိုးနဲ႔ ေစာင့္စားရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾက႐ံုသာ ရိွပါေတာ့တယ္။
(မဇိၩမသတင္းစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပသည္၊)
